*VICENTE RISCO

ESTUDOS E PROFESIÓN

*Estuda Dereito en Santiago.*Exerce como funcionario de Facenda.*Marcha a Madrid cursar Maxisterio.*Regresa a Ourense como catedrático de Historia da Escola Normal.

PUBLICA AS REVISTAS

*La Centuria (1917), con Arturo Noguerol.

*Nós (1922), da que foi director literario.

*PERSONALIDADE ACTIVA

*Ingresa nas Irmandades da Fala (1917).*Participa no Seminario de Estudos Galegos, onde dirixe a sección de etnografía e folclore.*Ingresa na Real Academia Galega (1929), cun discurso titulado “Un caso de licantropía”.

*ACTIVIDADE POLÍTICA

*Funda o Partido Nazonalista republicán de Ourense, con Ramón Otero Pedrayo (1931).*No ano 1935 foi nomeado membro do Consello executivo do Partido Galeguista.*Únese á Dereita Galeguista (1936).

*BASE FILOSÓFICA

*Creación de mitos*Liñaxe celta*Exaltación do medievo*Valoración do natural-rural / histórico-urbano*Pensamento:*Irracionalismo gnoseolóxico: *Realidade = razón + intuición (mito, arte e relixiosidade)

*Visión cíclica da historia*O sentimento da Terra

*OBRA NARRATIVA*Ruptura coa narración costumista.*Do caso que lle aconteceu ao doutor Alveiros: Narración humorística*Relatos de base folclórica con intención didáctica:*O lobo da xente*A trabe de ouro e a trabe de alquitrán

*A Coutada: diálogo filosófico*Os Europeos en Abrantes:*Novela inacabada*Sátira de personaxes ourensás

*O porco de pé

*Ensaio.*Caracterízase polo didactismo*Etapas:*Pregaleguista: Nós, os inadaptados*Nacionalista: Teoría do nacionalismo galego*Posnacionalista: *Mitteleuropa*Leria: colección de textos filosóficos e crítico-

literarios

ETAPAS VITAISNa súa vida pódense apreciar tres etapas ben diferenciadas:Pregaleguista. Ata a publicación da revista «La Centuria» (1917).

Galeguista. Época das Irmandades da Fala e ata a Guerra Civil (1920 – 1934)

Nacional-catolicista. O resto da súa vida. (1934 – 1963)

Tratábase dunha etapa esteticista, antisocial, caracterizada polo exotismo. O propio Risco cualificou esta súa primeira etapa de “antisocial, antigregaria, individualista e introvertida”. Vivía espiritualmente afastado, atraído polo de lonxe considerándose «anormal por supernormal», introvertido, convencido do principio básico de que «ser diferente é ser existente». Unha das manifestacións desta «cobiza do lonxe» era, en efecto, o interese cultural polo xeográfico e historicamente distante: a India, África Central, o Tíbet, Exipto, Babilonia, etc

ETAPAS VITAIS:Pregaleguista

Mais a partir dos anos vinte encetou unha nova etapa, cunha reacción violenta, caracterizada polo compromiso.A autenticidade desta conversión, —da inadaptación ao nacionalismo—, non permite marxe ningunha para a dúbida. Foi radical, foi un cambio de existencia, a adopción dun novo programa de vida. O seu ideario galeguista entendeu que a cultura vive e medra nas tensións entre o local e o universal, e como consecuencia debe participar do xeral e do particular. Levado por esa idea, a través da tradución, promoverá a recepción de textos doutras literaturas.

ETAPAS VITAIS: Galeguista

A segunda conversión de Risco terá como orixe a Guerra Civil, poñendo a súa pluma ao servizo da defensa dunha Igrexa obsesionada polo comunismo. Así, Risco adheriuse aos que se rebelaron en armas contra a República para poder sobrevivir nunha Galiza na que non houbo guerra e si unha feroz represión: o que el fixo foi o que ditaba a época. Pero non sacou proveito ningún do seu franquismo: viviu na precariedade, ás veces dura, os anos da posguerra e incluso tivo que sufrir dous expedientes de depuración.

ETAPAS VITAIS: Nacional catolicismo

BASES FILOSOFICA DO PENSAMENTO DE RISCO:

Irracionalismo gnoseolòxico

Visiòn cìclica da historia

O sentimento da Terra

exalta o sentimento, non como función afectiva

senón como facultade cognoscitiva e potencia mística, que, por riba da razón, nos revela o cerne

das cousas.

hylícos (materialistas), psíquicos (racionalistas) e pneumáticos (espiritualistas).

valora a fala como o elemento máis espiritual da cultura, pois modela o pensamento e a maneira de ser das xentes ata o punto de que o cambio de lingua determina a dexeneración espiritual dos pobos.